ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Δ.Σ ΕΟΡΔΑΙΑΣ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΤΗΡΙΞΗ

 

Είναι γνωστό σε εμάς τους εκπαιδευτικούς ότι ουσιαστικά ήμαστε αβοήθητοι στο έργο μας, σχεδόν όλα τα προηγούμενα χρόνια με ελάχιστες εξαιρέσεις, από τη Διοίκηση της εκπαίδευσης και το Υπουργείο. Είναι επίσης κοινός τόπος ότι το Υπουργείο σε κάθε του απόφαση κυρίως παίρνει υπόψη του το οικονομικό κόστος και όχι το ωφέλιμο ή όχι κάθε μέτρου. Κάθε κενό καλείται η εκπαιδευτική κοινότητα –συχνά και οι γονείς- να την καλύψει υπερβάλλοντας και ξεπερνώντας κατά πολύ τις υποχρεώσεις του και στο τέλος αυτός που βρίσκεται υπόλογος για την αποτυχία κάθε λανθασμένης απόφασης του Υπουργείου είναι ο εκπαιδευτικός.

Τα τελευταία χρόνια οι αποτυχίες του μοντέλου που επιδιώκει να εφαρμόσει το συγκεκριμένο Υπουργείο Παιδείας  είναι απανωτές και προδιαγεγραμμένες. Φανερό και στον πιο ανίδεο πια είναι ότι η προσπάθεια είναι να ξεφορτωθεί το Κράτος ένα σημαντικό κομμάτι από τις ευθύνες του απέναντι στους μαθητές , τους γονείς αλλά και τους εκπαιδευτικούς και να μεταφερθεί , ένα κομμάτι στους ίδιους τους γονείς και ένα άλλο σε ιδιώτες , οι οποίοι είναι αλήθεια πως είναι πανέτοιμοι να το αναλάβουν αποκομίζοντας μεγάλα και εύκολα κέρδη.

 Στην λογική αυτή είναι η αύξηση των μαθητών ανά τμήμα , η ιδέα της εναλλακτικής σε κάθε περίσταση τηλεκπαίδευσης χωρίς καμία προετοιμασία απ την πλευρά της Πολιτείας και εσχάτως η ουσιαστική υποβάθμιση της παράλληλης στήριξης.

Το προηγούμενο διάστημα η Υφυπουργός Παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, δήλωνε με έμφαση ότι είναι λάθος η κάλυψη, κάθε μαθητή με διάγνωση, με παράλληλη στήριξη και ότι ένας «γυρολόγος» εκπαιδευτικός θα μπορούσε να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά και δύο ή ακόμη και περισσότερα παιδιά στην ένταξή τους στην σχολική κοινότητα. Επίσης δήλωσε ψευδώς ότι έχουν καλυφθεί με τουλάχιστον ένα εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης όλα τα τμήματα στη χώρα που έχουν μαθητές με διάγνωση.

Διέγραψε δηλαδή  όλες τις διαγνώσεις των ΚΕΣΥ για Παράλληλη στήριξη και , προφανώς μόνο με οικονομικά κριτήρια, κάλυψε αυθαίρετα λιγότερο από μία στις τρεις περιπτώσεις μαθητών που τη δικαιούνται . Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν  στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι μαθητές τελείως ή μερικώς ακάλυπτοι και πολλοί γονείς να καταφύγουν στη λύση της ιδιωτικής στήριξης πληρώνοντας από την τσέπη τους αυτό που η Πολιτεία οφείλει να προσφέρει. Η Παράλληλη  στήριξη όμως δεν είναι ούτε προαιρετική για την Πολιτεία, ούτε δεύτερης κατηγορίας εκπαιδευτική παροχή του Κράτους στους μαθητές. Είναι αναγκαία συνθήκη για τη στήριξη εντός και εκτός της σχολικής αίθουσας του μαθητή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Για εμάς που ζούμε αυτές τις καταστάσεις καθημερινά στα ήδη πολύ υποβαθμισμένα σχολεία, με τις ελλείψεις σε προσωπικό, με τον ένα στους τρεις εκπαιδευτικούς να αναπληρώνουν ουσιαστικά τον εαυτό τους κάθε χρόνο σε άλλη περιοχή της χώρας, με τις τραγικές ελλείψεις στις υποδομές των σχολείων και την εκπαίδευση χωρίς μπούσουλα και στον αυτόματο, αυτό ίσως είναι και το σοβαρότερο χτύπημα στην ειδική αγωγή. Η ουσιαστική, δηλαδή, μεταβίβαση του κόστους της  Παράλληλης στήριξης στον γονέα και η ταυτόχρονη λειτουργία μέσα στο δημόσιο σχολείο ιδιωτών και δημόσιων λειτουργών σε θέσεις και  δομές   Ειδικής Αγωγής.

Η εκπαιδευτική κοινότητα απαιτεί την αλλαγή του μοντέλου του φτωχοποιημένου σχολείου που προωθεί η Κυβέρνηση και το Υπουργείο, που καλύπτει τα κενά με μπαλώματα, και την ουσιαστική στήριξη της Ειδικής Αγωγής.  Άμεσα και χωρίς άλλες αδικαιολόγητες καθυστερήσεις  και ψευδοεπιστημονικά ευφυολογήματα  οφείλει και πρέπει το Υπουργείο να καλύψει όλα τα πραγματικά κενά στην  Παράλληλη στήριξη, ακολουθώντας τις προτάσεις των αρμόδιων ΚΕΣΥ, ανταποκρινόμενο στις ανάγκες των μαθητών και των σχολείων .

 

 

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ