Περί της Εθνικής Ελλάδας και της ...Ελλάδας

Πολλά κείμενα γράφτηκαν σχετικά με την Εθνική Ελλάδας στην Βραζιλία. Άλλοι σταθήκανε στο γεγονός της αντίθεσης του επιπέδου διαβίωσης των ποδοσφαιριστών σε σχέση με τον ελληνικό λαό (ΕΔΩ) άλλοι στο ότι δεν μπορεί να να ταυτίζεται η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου με την Ελλάδα, καθώς και στο γεγονός ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο βασίζεται στα αναβολικά (ΕΔΩ), άλλοι στο ότι δεν τα έχωσαν στον Σαμαρά και την Τρόικα (ΕΔΩ)... Θεωρούμε όλα τα παραπάνω σωστά αλλά όχι τα σημεία στα οποία θα έπρεπε να σταθεί κανείς.
Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα παγκοσμίως και η επιρροή του είναι απίστευτη. Λόγω της τεράστιας επιρροής του καθίσταται μέσο για να καθηλωθούν οι μάζες των λαών ώστε να μην ασχολούνται με τα προβλήματά τους, εκτονώνοντας σε αυτό την προσωπική τους πίεση από την αδικία που υφίστανται από την λεηλασία των μεγαλοκαρχαριών του χρήματος. Όλα αυτά υπάρχουν γιατί το ποδόσφαιρο παρ' όλο που κατάντησε μπίζνα παραμένει και θα παραμείνει ένα παιχνίδι στα μάτια του παιδιού που είναι κρυμμένο μέσα μας και του οποίου την φωνή οι περισσότεροι δυσκολευόμαστε να ακούσουμε...
Είναι ένα παιχνίδι που μας συνδέει με την παιδική μας ηλικία κι αυτό σαφώς είναι ένας σοβαρός λόγος της επιρροής του. Οι περισσότεροι παίξαμε ποδόσφαιρο και η ενασχόλησή μας και σε μεγαλύτερες ηλικίες με αυτό μας θυμίζει το παιδί που υπήρξαμε. Ένας ακόμη σπουδαίος λόγος της επιρροής του είναι η ίδια η φύση του παιχνιδιού που με μία και μόνο μπάλα - πολλές φορές ακόμη κι αυτοσχέδια - στήνονται αγώνες που κρατάνε ...όλη μέρα, μέχρι να νυχτώσει ώσπου τα παιδιά όπου γης να γυρίσουν αποκαμωμένα στα σπίτια τους... Δεν είναι ότι τυχαίο ότι κανένα άλλο άθλημα δεν έχει την επιρροή του ποδοσφαίρου. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μπορεί να στηθεί σχεδόν παντού! (Οι πιτσιρικάδες μου όλο τον χειμώνα τον στήνανε ...εντός του σπιτιού μας με μια αυτοσχέδια χάρτινη μπάλα τυλιγμένη με σιλοτέιπ, μέχρι που σπάσανε το πολύφωτο και η μαμά θύμωσε...)
Ένα άθλημα που έχει την μεγαλύτερη παγκόσμια επιρροή στους λαούς δεν μπορεί παρά σε αυτό να προβληθούν και οι φιλοδοξίες αυτών των λαών - πολύ κακώς! - αλλά και ο χαρακτήρα τους, ως ένα σημείο, καθώς και να σχηματιστούν εντυπώσεις στους άλλους λαούς, για τον χαρακτήρα κάθε λαού από την ομάδα τους! Έτσι είναι γνωστή η πεποίθηση ότι οι Γερμανοί είναι πεισματάρηδες και δεν τα παρατούν ποτέ ή οι Βραζιλιάνοι είναι θεαματικοί, εντυπωσιακοί αλλά όχι πάντα αποτελεσματικοί ή ότι οι Ιταλοί ενδιαφέρονται μόνο για το αποτέλεσμα...
Έτσι με τον καιρό σχηματίστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια και ο χαρακτήρας της δικής μας ομάδας ως μίας ομάδας που κερδίζει δύσκολα αλλά και πολύ δυσκολότερα χάνει. Μιας ομάδας πολύ σκληρής που για κανέναν δεν είναι ο εύκολος αντίπαλος που επιθυμείς, φτάνοντας στην 12η θέση - πριν το Μουντιάλ - στην παγκόσμια κατάταξη!
Θα μου πείτε, αυτή η εικόνα της Εθνικής απεικόνιζε την εικόνα του Έλληνα όπως τον γνωρίσαμε την τελευταία δεκαετία; Σαφώς και όχι! Αλλά η Εθνική ομάδα για πολλούς υπήρξε ένας οδοδείκτης, ένα παράδειγμα άξιο να το μιμηθούμε. Πολλές φορές όταν ένας λαός δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει απευθείας πράγματα, νομίζω πως μπορεί να κάνει βήματα με ασυνείδητο τρόπο μέσω συμβόλων.

Έφηβος ήμουν το 1987 και θυμάμαι ακόμη ότι μέχρι να πάρει η Εθνική Ελλάδας το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο μπάσκετ με εκείνα τα μοναδικά παιδιά και τον απίστευτο Νίκο Γκάλη, πίστευα ότι οι Έλληνες ήμασταν κατώτερων δυνατοτήτων από τους Ευρωπαίους σε όλα τα επίπεδα! Χωρίς καθόλου αυτοπεποίηθηση, πάντα με ταλέντο αλλά ανοργάνωτοι, κανονικοί κατσαπλιάδες! Κι έρχεται αυτός ο άνθρωπος, ο Γκάλης και πετυχαίνει το απίθανο, σπάζοντας αυτήν την καθηλωτική εικόνα αυτοϋποβιβασμού κι απαξίας που αισθανόταν ένας ολόκληρος λαός. Κοίταξε τους Ευρωπαίους στα μάτια και τους νίκησε. Πέρασε το μήνυμα στο συλλογικό ασυνείδητο ενός ολόκληρου λαού ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σε όλα τα επίπεδα απέναντί τους!
Σαφώς τα όρια του αθλητισμού, της κοινωνίας και της ψυχολογίας των μαζών είναι αντικείμενο πιο σπουδαγμένων ανθρώπων από τον υποφαινόμενο αλλά νομίζω ότι το παράδειγμα του Γκάλη και της τότε Εθνικής στο μπάκετ το βιώσαμε όλοι ως μία πραγματικότητα.
Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και η Εθνική ποδοσφαίρου το 2004 όπως και η τωρινή, μας βοήθησαν να πιστέψουμε λίγο περισσότερο στον εαυτό μας κι αυτό δεν το θεωρώ κακό. Μπορεί να μην είναι το δέον αλλά σε έναν λαό που αδυνατεί να δει την φάτσα του στον καθρέφτη της πραγματικότητας ίσως είναι κάτι... Βοηθά ίσως τόσο τον ίδιο τον λαό να αποβάλλει την απαξιωτική εικόνα που έντεχνα έχει καλλιεργηθεί για τον εαυτό μας καθώς και περνά στους άλλους λαούς την εικόνα ότι οι Έλληνες δεν είναι τυχαίοι... Πριν το Μουντιάλ, ο χλευασμός των γερμανικών εφημερίδων εναντίον της Εθνικής ομάδας ήταν απίστευτος και προσπάθησαν να δώσουν προεκτάσεις πέραν του αθλητισμού και να προσβάλλουν τον χαρακτήρα γενικώς των Ελλήνων. Πιστεύει κανείς ότι δεν παίζει ρόλο μια επιτυχία κόντρα σε όλες αυτές τι ειρωνίες; Οπωσδήποτε το καλύτερο θα ήταν να γίνουμε καλύτεροι αλλά τώρα είμαστε σε πόλεμο και πολλοί γύρω μας προσπαθούνε να διαμορφώσουν μια αρνητική εικόνα για το Έλληνα και την χώρα μας.
Όσον αφορά, τους παίκτες της σημερινής Εθνικής ομάδας πολλές φορές έχουν αναφερθεί σε δηλώσεις στο παρελθόν στις δυσκολίες που περνάει ο λαός μας και πόσο θέλανε να διακριθούν για να χαρούν οι Έλληνες, αποδείξανε με το παραπάνω ότι πονούσανε την φανέλα και είναι άδικο νομίζω να θέλουμε από αυτούς να κάνουν αυτά που δεν έκαναν αυτοί που είχαν λόγο να τα πράξουν όπως οι πνευματικοί μας ηγέτες...
Επίσης, θα ήθελα να σταθώ στο παράδειγμα που μπορούμε να εισπράξουμε από τον αθλητισμό και τις Εθνικές μας ομάδες συγκεκριμένα που χωρίς τους παγκόσμιας κλάσης παίκτες, με πολύ δουλειά, σχεδιασμό, όραμα και πίστη σε αυτό πέτυχαν πολλά και κυρίως την ομόνοια που όποτε έλλειψε ήταν υπαίτια πολλών αρνητικών αποτελεσμάτων όπως αποκαλύπτεται πλέον και για τον τελευταίο αγώνα με την Κοσταρίκα...
Τέλος, το παράδειγμα καθενός ξεχωριστά αυτών των παιδιών που αξιοποίησαν το ταλέντο τους και καταφέρανε τόσα σε προσωπικό επίπεδο θα πρέπει να είναι αξιοζήλευτο από τον καθένα ταλαντούχο νεοέλληνα που επαφίεται στο ταλέντο και τεμπελιάζει αποδίδοντας όλα τα δεινά της ζωής του στους άλλους ενώ ο ίδιος δεν έκανε ό,τι μπορούσε για να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του...
Πηγή:hggiken.gr