Σχολικές αλήθειες και προτάσεις, του Ιορδάνη Σαββουλίδη

Ανακοινώσεις AlfaVita

ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΕΡΙ

20-7- 2014

- Προαγωγής και  επιδόσεων

- Παραπαιδείας 

- Τράπεζας θεμάτων

- Απουσιών  

- Πανελληνίων εξετάσεων   

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σκοπός της παρούσας επιστολής είναι να καταγραφεί ένας «διαφορετικός δρόμος» ή paradigm shift όπως συνήθως λέγεται, με απολύτως υλοποιήσιμες (και «αιρετικές» για όσους δεν τις διαβάσουν με πνεύμα απαγκιστρωμένο από τα ισχύοντα) προτάσεις βελτίωσης του συστήματος της Δημόσιας Β/θμιας Εκπαίδευσης. Τις έχω ξανακαταθέσει από πέρυσι το καλοκαίρι, στη Δημόσια Διαβούλευση για την Παιδεία, αλλά έχω την εντύπωση ότι θα παραμείνουν θαμμένες στον ιστότοπο της. Δράττομαι έτσι της επικαιρότητας, να τις ανανεώσω.

Α.  ΠΕΡΙ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ (ως πιο πρόσφατο)

Γίνεται προσπάθεια να εδραιωθεί η αντίληψη ότι με τον τρόπο που αξιοποιείται η Τράπεζα, έχει ως ιερό σκοπό την αναβάθμιση της Δημόσιας εκπαίδευσης, την πλήρη κάλυψη της ύλης και άλλα, που συνήθως εκφέρονται με ευκολία αν όχι προχειρότητα, προς όσους δεν γνωρίζουν.

Το πρόβλημα στη Β/θμια εκπαίδευση (και κυρίως Λύκεια/ΕΠΑΛ), ξεκινά αρκετά πριν φτάσουμε στην αξιοποίηση μιας τέτοιας τράπεζας. Είναι επόμενο, πολλοί οι μαθητές να μη μπορούν να αφομοιώσουν επαρκώς την ύλη κάθε χρονιάς, καθώς η προαγωγή τους σε κάθε τάξη από τα τέλη του Δημοτικού μέχρι και όλο το Λύκειο, γίνεται με σοβαρές και αθροιστικές ελλείψεις. Είμαι βέβαιος ότι την ίδια παρατήρηση κάνουν και τα Γ/θμια ιδρύματα με την είσοδο των νέων επιτυχόντων. Αυτό, είναι το μόνο στοιχείο που τα πρόσφατα αποτελέσματα εφαρμογής της Τράπεζας θεμάτων «απεκάλυψαν» στο Υπουργείο, κατά το «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι...»

Από τους μαθητές Λυκείου λείπουν πολύ περισσότερες βασικές γνώσεις, από αυτές που η χρήση της Τράπεζας προσπαθεί πιεστικά να προσδώσει, μέσω της πλήρους και «πάσει θυσία» κάλυψης της ύλης. Η Τράπεζα, εφαρμοζόμενη στο τελευταίο αυτό στάδιο της Β/θμιας εκπαίδευσης, δεν προσφέρει τίποτε περισσότερο, πέραν του πρόσθετου άγχους και των «παράπλευρων εξόδων».

Επίσης, μέχρι τώρα τα θέματα εξετάσεων ήταν όλα άγνωστα. Πλέον διαφαίνεται, από την πρώτη κιόλας χρήση της, ότι θα περάσουμε στην κονσερβοποίηση των έτοιμων, σε σημείο που ακόμη και τα υπάρχοντα βοηθήματα θα φτάσουν να αυτοκαταργηθούν, για να αντικατασταθούν από πολλά άλλα, τα οποία θα διαφέρουν μόνο στο εξώφυλλο. Πιθανώς, τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτό το κείμενο, τα φροντιστήρια να κάνουν πλήρη καταγραφή απαντήσεων για όλα τα θέματα της τράπεζας ως πανάκεια για την επιτυχία. Απομένει μόνο το περιτύλιγμα και η διακοσμητική κορδέλα για την προσφορά του πακέτου. Για την αντιμετώπιση της παπαγαλίας, ούτε λόγος.

Θα προκύψει δηλαδή, κάτι ανάλογο της παρέμβασης του Κράτους στις τιμές, με τη χρήση του πλαφόν. Όλοι οι πάροχοι προϊόντων προσαρμόζονται στο πλαφόν και έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι... εκτός από τον αγοραστή.

Δεν γνωρίζω τελικά, για ποιους είναι «ιερός» ο σκοπός της τράπεζας θεμάτων. Παρά την καλή αρχική πρόθεση, θεωρώ ότι από την εφαρμογή της ως έχει, θα ωφεληθούν, όσοι ήδη ωφελούνται από κάθε είδους εξετάσεις πανελλήνιας κλίμακας. Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτό που χρειάζεται είναι :

ΠΡΟΤΑΣΗ (Α)

·         Αρχικά, πλήρης επανασχεδιασμός και συνετή διάχυση αντικειμένων και σχολικής ύλης σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο.

·         Αλλαγή χρήσης της τράπεζας θεμάτων, παραμένοντας με βελτιώσεις στο Λύκειο, απλά ως πηγή ασκήσεων και διαγωνισμάτων διαβαθμισμένης δυσκολίας για οποιονδήποτε, σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.

Β.  ΠΕΡΙ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ή ΑΠΟΛΥΣΗΣ

Με αφορμή τα περί δυσκολίας ή αποτυχίας των μαθητών Α’ Λυκείου στα θέματα της Τράπεζας και τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες έκδοσης σωστών αποτελεσμάτων από το κεντρικό σύστημα του Υπουργείου Παιδείας για την προαγωγή τους, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει το καθεστώς προαγωγής/απόλυσης στη Β/θμια Εκπ/ση. Και εξηγώ γιατί πρέπει να αλλάξουν πολλά :

Από τότε που άρχισαν (χρόνια τώρα) να συνυπολογίζονται η βαθμολογία του Λυκείου και η βαθμολογία των πανελληνίων εξετάσεων για την πρόσβαση στις σχολές, οι βαθμοί σχολικής επίδοσης έχουν χάσει το αληθινό νόημα τους. Δίδονται αφειδώς, σε ένα πλαίσιο αλισβερισιού που μειώνει το ρόλο του καθηγητή ως αξιοκρατικού κριτή, υποβαθμίζοντας την υπόστασή του εντός σχολείου. Στα περισσότερα Λύκεια της χώρας σήμερα, ισχύει ότι : 

Δίνουμε στους μαθητές υψηλούς βαθμούς :

·         γιατί συνυπολογίζονται στην πρόσβαση στα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ. Δυστυχώς, ένας μαθητής σε σχολείο που δίνει απλόχερα βαθμούς, σε σχέση με μαθητή ίδιου επιπέδου άλλου σχολείου που δεν δίνει, έχει σαφές προβάδισμα. Αυτό, πέραν του ότι εμφανίζει τους καθηγητές να ωφελούν τους μαθητές τους εις βάρος άλλων μαθητών, συντελεί και στο αμέσως επόμενο.

·         γιατί πιέζουν οι γονείς (ακόμη και σωματικά(!) με τη γνωστή χαριτωμένη χειρονομία στον ώμο/μπράτσο) για «άψογο» έλεγχο του παιδιού τους τον Ιούνιο. Συμβαίνει παντού, ειδικά δε στις μικρότερες κοινωνίες της περιφέρειας, οι οποίες καθιστούν τις διαπροσωπικές σχέσεις γονέων και εκπαιδευτικών συχνότερες και «στενότερες». Φυσικά η ένσταση μου, δεν ικανοποιείται με την απομόνωση του εκπαιδευτικού από την κοινωνία που ζει, ώστε να εργάζεται ανεπηρέαστα. Απλά θέλει να τονίσει αυτού του είδους την παρέμβαση στον τρόπο εργασίας του.

·         για να φαίνεται καλύτερο το σχολείο, από το διπλανό που δεν δίνει βαθμούς

·         για να γίνονται εγγραφές, κλπ.

Πολλούς μαθητές πάλι, δεν τους απασχολεί ο βαθμός. Τον χρειάζονται όμως κι ας μην τους αντιστοιχεί, για να αποφοιτήσουν από το Λύκειο. Γνωρίζουν επίσης, ότι αυτό θα συμβεί έτσι κι αλλιώς, μάλιστα με βαθμό τουλάχιστον βάσης και ασχέτως κόπων, ενώ ταυτόχρονα η επίδοσή τους εξισώνεται με αυτή των μαθητών που πραγματικά αξιολογούνται στη βάση. Έχουν επαναπαυθεί έτσι, από τη σχολική ηλικία, στην αναζήτηση επιθυμητού αποτελέσματος με τακτικές ήσσονος προσπάθειας (αν όχι μηδενικής), τις οποίες πιθανώς ή δυστυχώς συνεχίσουν να αναζητούν στη ζωή τους.

Είναι επόμενο λοιπόν οι μαθητές, από κάποιο σημείο του σχολικού τους βίου και αφού όλα ρέουν προδιαγεγραμμένα, να θεωρούν το σχολείο ακόμη και πρόσθετο βάρος. Να αμφισβητούν τον ρόλο του ως πάροχο γνώσης και εξειδίκευσης, χάνοντας το ενδιαφέρον τους με ό,τι άλλο απορρέει από αυτό (π.χ. την έλλειψη διάθεσης για αναζήτηση του κάτι παραπάνω, τις καταλήψεις, το απαράδεκτο κάψιμο των δωρεάν βιβλίων, τις καταστροφές θρανίων, κλπ).

Ο μαθητής πάλι, που τον απασχολεί πραγματικά ο βαθμός, γιατί ενδεχομένως γνωρίζει ότι ζητείται “εκεί έξω”, ή βλέπει ότι είναι προαπαιτούμενος για κάποια θέση μέσω διαγωνισμού, ή επιθυμείται σε ένα βιογραφικό, κλπ, κλπ, πρέπει επίσης να γνωρίζει, ότι οφείλει να τον κερδίσει και να στρωθεί ενσυνείδητα στο διάβασμα, ακόμα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Εκ των πραγμάτων, σ’ αυτό θα παίξει ρόλο και ο άμεσος περίγυρός του (οικογένεια, συγγενείς, φίλοι κλπ) ώστε η συνείδηση αυτή να σχηματιστεί νωρίς. Και τελικά, αν η κοινωνία μετά το σχολείο, επιλέξει να γίνει κριτής των επιδόσεών του, ας αναζητήσει η ίδια τον βαθμό του όταν τον εντάσσει στους κόλπους της.

Για να το κάνει όμως, το σχολείο πρέπει να της παρέχει μια πρώτη και δίκαιη αποτύπωση αυτών των επιδόσεων. Δεν αρκεί να «χαϊδεύει αυτιά» δίνοντας απλόχερα ένα βαθμό, δυστυχώς κοινό για τους περισσότερους (δηλ. 10 για προαγωγή όλων, ασχέτως επιδόσεων, ή 20 για καλύτερη θέση εκκίνησης προς την Γ/θμια) ο οποίος εκπαιδευτικά δεν εκφράζει ή διαφοροποιεί κανέναν και τίποτε. Υπό αυτή τη σκοπιά, οι «τιμιότερα» αποδιδόμενοι βαθμοί, με εξαιρέσεις βέβαια, είναι οι ενδιάμεσοι του 10 και του 20.

Επιλέγοντας λοιπόν τη διατήρηση των βαθμών, γιατί να μην τους κάνουμε πιο αντιπροσωπευτικούς των δυνατοτήτων και ικανοτήτων των μαθητών, απο το να τους συγκεντρώνουμε και εξισώνουμε σε επίπεδο βάσης και σε επίπεδο κορυφής;

Συμπληρώνοντας  την άποψη αυτή, υποστηρίζω επίσης ότι :

Δεν πρέπει να είναι στο ρόλο του σχολείου να επιβάλλει κυρώσεις στην επίδοση του μαθητή εγκλωβίζοντας τον σε μια τάξη, μέχρι να πιάσει ένα στόχο που δεν μπορεί. Πέραν του να τον αποκαρδιώνει, αν όχι ωθεί σε έξοδο από το σχολείο προς άλλες «λύσεις», σε τι εξυπηρετεί το σύστημα;

Π.χ. πότε σας ζητήθηκε να παρακολουθήσετε ξανά ένα σεμινάριο, επειδή αμέσως μετά από αυτό, το επίπεδο των γνώσεών σας δεν ικανοποίησε τον εκπαιδευτή; Όλοι γνωρίζετε ότι παρακολουθείτε το σεμινάριο, δίνετε ίσως κάποια εξέταση, παίρνετε ένα πιστοποιητικό με αποτυπωμένο ή όχι το επίπεδο γνώσεων σας και τέλος. Δεν σας ικανοποιεί; Το επαναλαμβάνετε με δική σας επιλογή. Πιστεύω ότι αντιλαμβάνεται ο καθένας την αντιστοιχία.

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, καταλήγω τελικά στην πρόταση μου, την οποία έχω παγιώσει μέσα μου, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της 14ετούς θητείας μου στην Β/θμια εκπαίδευση  :

ΠΡΟΤΑΣΗ (Β)

Οι μαθητές να ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΙ/ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ ΑΣΧΕΤΩΣ ΒΑΘΜΟΥ και για την ακρίβεια, με οποιοδήποτε βαθμό από 1-20, που θα δίδεται από τους καθηγητές με συνέπεια, αξιοκρατία, άνευ πιέσεων ή τύψεων και σαφώς όχι τιμωρητικά. Ο βαθμός δηλαδή, να αποτελεί απλά και μόνο, έναν ακριβή δείκτη προς τους μαθητές, τους γονείς και την κοινωνία ως τελικό κριτή, για το επίπεδο των γνώσεων τους. Όχι το λόγο παραμονής τους στην ίδια τάξη.

Σχόλιο που δέχθηκα επί της πρότασης, ανέφερε ότι έτσι θα αυξηθούν οι «τουριστικές επισκέψεις» των μαθητών στο σχολείο. Αναμενόμενο σχόλιο και όντως στην αρχή έτσι ίσως συμβεί. Θεωρώ όμως ότι σύντομα και ο μαθητικός κόσμος και ο άμεσος περίγυρος του που τον νουθετεί, θα αφυπνισθούν. Μαθητές που θα προάγονται ή απολύονται με χαμηλό ή πολύ χαμηλό Μ.Ο. (π.χ. 3 ή 5), θα γνωρίζουν ότι θα αυτός θα τους ακολουθεί από δική τους επιλογή. Σταδιακά όμως, θα τηρούν πιο υπεύθυνη ατομική στάση, επιζητώντας τη βελτίωση των επιδόσεων τους, από το να αρκούνται στη μετριότητα, παραδειγματίζοντας θετικά και τις επόμενες σειρές μαθητών.

Θα μπορούσαμε επίσης, μιμούμενοι τη Γ/θμια εκπαίδευση, να δώσουμε στους μαθητές την ευκαιρία να επανεξεταστούν ή ακόμη και να ξαναπαρακολουθήσουν(!) μάθηματα, για να βελτιώσουν τον χαμηλό βαθμό τους, έστω κι αν χάσουν σχολικό χρόνο. Αν το επιλέξουν, σημαίνει οτι η αφύπνιση έχει τελεστεί και μόνο ως κέρδος πρέπει να σημειωθεί. Και πριν πάει ο νους στην έννοια του «αιώνιου μαθητή», ξαναθυμίζω ότι η πρόταση μου οδηγεί ακριβώς στο αντίθετο, απλά με τον ακριβή βαθμό. Να επιτρέπεται όμως σ’ αυτόν που επιθυμεί να βελτιωθεί, να έχει αυτή τη δυνατότητα.

Θετικά επακόλουθα των ανωτέρω, είναι ότι το Σχολείο :

1.      σταματά το εκπαιδευτικά ανούσιο μαγείρεμα βαθμών στα γραπτά των μη επιμελών μαθητών, για να περάσουν οπωσδήποτε τον Ιούνιο ή με εξετάσεις του θεαθήναι το Σεπτέμβριο.

2.      παύει να αδικεί τους επιμελείς μαθητές οι οποίοι συνήθως δεν τυγχάνουν ανάλογης ενίσχυσης, που θεωρώ και χειρότερο,

3.      σε συνδυασμό με την Ενότητα [Δ] παρακάτω, απαλλάσσεται από την πίεση του οικογ. περιβάλλοντος,  όσων ενδιαφέρονται για το πάσει θυσία «Άριστα».

4.      κάνει πιο αξιοκρατική και άνευ τύψεων η βαθμολόγηση των μαθητών, καθώς οι καθηγητές, γνωρίζοντας ότι ο μαθητής δεν μένει στάσιμος, μπορούν να είναι πιο ακριβείς. Η συνέπεια σ’ αυτή την ακρίβεια, είναι που θα ενεργοποιεί τους μαθητές.

Από τους επιμελείς μαθητές, παρότι δεν τους αφορά άμεσα το μέρος της πρότασης περί προαγωγής/απόλυσης, οι καλοί θα διαφοροποιούνται από τους πολύ καλούς, οι οποίοι με τη σειρά τους θα διαφοροποιούνται από τους άριστους. Δεν μπορεί να είναι όλοι άριστοι επειδή οι γονείς πιέζουν και οι καθηγητές ενδίδουν. Ούτε χρειάζεται να περιμένουμε τις πανελλήνιες ή τις «τραπεζικές» εξετάσεις για να αποτυπώνονται οι πραγματικές δυνατότητες των μαθητών, εκθέτοντάς καθηγητές και Σχολείο στους γονείς (κοινωνία), για την μέχρι τώρα "άριστη" εικόνα του παιδιού τους. Όπως ανέφερα, αιτία των αποτυχιών θεωρώ περισσότερο, την κακή κατανομή της ύλης ανά σχολική ηλικία, σε συνδυασμό με τα κακογραμμένα βιβλία και τη συνήθεια αναζήτησης της ήσσονος προσπάθειας ταυτόχρονα με την επιβράβευσή της με «χαλαρή» βαθμολόγηση.

Γ.  ΠΕΡΙ ΑΠΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑΣ

Άμεση συνέπεια της πρότασης (Β) είναι ότι :

ΠΡΟΤΑΣΗ (Γ)

Το να παραμείνει κάποιος μαθητής στην ίδια τάξη, να είναι απόρροια μόνο των απουσιών του, τα όρια των οποίων πρέπει να ελαττωθούν οπωσδήποτε (εκτός ίσως ιατρικών περιπτώσεων)

Ακόμη και από αυτά τα υψηλά όρια, ενισχύεται τελικά η παραπαιδεία. Το απαράδεκτα υψηλό όριο συνολικών απουσιών, επιτρέπει στο άνω άκρο, δηλ. τους μαθητές με υψηλό μέσο όρο βαθμολογίας («ενισχυμένο» ή πραγματικό), να απουσιάζουν παρακολουθώντας προγραμματισμένα πρωινά(!) φροντιστηριακά μαθήματα, την ώρα που έπρεπε να είναι στο σχολείο. Δυστυχώς εν γνώσει και των γονέων τους. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Μόνο για να το συνδέσω με την Ενότητα [Α], η Τράπεζα θα επιδεινώσει το φαινόμενο ακόμη περισσότερο.

Δ.  ΠΕΡΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ Γ/θμια

Απαραίτητη συμβολή για την υλοποίηση όλων των ανωτέρω, είναι :

ΠΡΟΤΑΣΗ (Δ)

Να απεμπλακεί ο βαθμός του Λυκείου από τη συνδιαμόρφωση του τελικού βαθμού πρόσβασης στα τριτοβάθμια εκπ. Ιδρύματα.

Όπως ανέλυσα, αυτή η εξάρτηση είναι η αρχική αιτία του κακού, καθώς συνδέει στενά και  αριθμητικά, τα εντός με τα εκτός Λυκείου. Προσωπικά, θα προτιμούσα την κατάργηση της πρόσβασης στην Γ/θμια μέσω των πανελληνίων εξετάσεων ως διαδικασία του Λυκείου και τη διοργάνωση τους από τα ίδια τα Ιδρύματα.  

Ο μαθητής να παίρνει μαζί του το απολυτήριο/πτυχίο με τον πραγματικό βαθμό που του αντιστοιχεί εντός Λυκείου, αποδιδόμενος από τους καθηγητές του με τον τρόπο που προανέφερα, ώστε να δοκιμάζει την τύχη του απ’ ευθείας στις σχολές που θέλει.

Η καταχώρηση των προτιμήσεων στο μηχανογραφικό μπορεί να παραμείνει. Απλά, μετατρέπεται σε ένα είδος «εκπαιδευτικού ραντεβού» (!) του μαθητή με τις σχολές που τον ενδιαφέρουν, καθώς αυτές θα είναι υπεύθυνες για την αποδοχή του, με πρώτο φίλτρο τον έλεγχο του απολυτηρίου του πριν τις εξετάσεις εισόδου. Έτσι συνδέεται η ατομική και εκούσια κινητοποίηση του μαθητή, με την κατάκτηση της εισόδου στη σχολή προτίμησής του.

Δυστυχώς, καμία μεταρρύθμιση για την Παιδεία, δεν προσπάθησε να αποσυνδέσει  τη συμμετοχή της εσωτερικής σχολικής επίδοσης, από στην πρόσβαση στα ΑΕΙ/ΤΕΙ. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτή τη στιγμή, είναι σε εφαρμογή η συμμετοχή του βαθμού όλων (!) των τάξεων Λυκείου. Έτσι ωθείται σε πλήρη λειτουργία, όλο το σύστημα της παραπαιδείας εντός και εκτός του σχολείου, με επόμενο την αφειδή βαθμολόγηση, την έλλειψη διαφοροποίησης αλλά και τη σταθερή εμφύτευση του άγχους στις μαθητικές ψυχές, όπου μια 3ωρη εξέταση μπορεί να κρίνει το μέλλον τους.

Όλα αυτά, τη στιγμή που θα έπρεπε ο σημαντικότερος στόχος τους στη Β/θμια εκπαίδευση να είναι, απλά να μαθαίνουν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ανέφερα από την αρχή ότι πολλοί, διαβάζοντας το κείμενο, θα βρουν τις προτάσεις «αιρετικές» βάσει των ισχυόντων. Αν όμως πέτυχα έστω και λίγο, να φυτέψω το σπόρο της αμφισβήτησης και της διάθεσης για μικρές αλλαγές με τα γραφόμενά μου, βλέπετε με πόσο απλές και οικονομικά ανέξοδες κινήσεις, το σύστημα μπορεί να αρχίσει να αυτορρυθμίζεται. Όχι επειδή το ζητούν επίμονα οι εκπαιδευτικοί, αλλά επειδή θα το ζητούν οι ίδιοι οι μαθητές.

Δεν αισιοδοξώ ότι θα εξαλειφθεί η ταξικότητα από τη β/θμια εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα, έχει βαλτώσει στα περισσότερα επίπεδα και βαθμίδες της, με πολλά και ανούσια έξοδα ένθεν κακείθεν να το επιβαρύνουν, ενώ οι κινήσεις του κρίνονται σπασμωδικές, χωρίς όραμα και διάρκεια. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για αλλαγές. Πιστεύω ότι οι λύσεις είναι απλές και πρέπει να προέλθουν αρχικά από την αφύπνιση και κινητοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού που στο χώρο μας, πέραν των καθηγητών, είναι και οι μαθητές μαζί με τους γονείς που ενδιαφέρονται γι’ αυτούς.

Για πολλούς εκτός εκπαίδευσης, όσα καταγράφω δεν θεωρούνται καθόλου σημαντικά ως προβλήματα. Το ακούμε συχνά, σε διάφορες συζητήσεις με τον ίδιο τον κόσμο. Για τους εκπαιδευτικούς όμως, π.χ. η αξιοκρατική βαθμολόγηση των μαθητών είναι ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής τους εργασίας, για να τυγχάνει τέτοιου αφορισμού. Χρειάζεται ελευθερία κινήσεων και στήριξη για να γίνει αξιοκρατικά, την οποία όμως δεν έχουμε, καθώς το σύστημα προαγωγής και πρόσβασης στην Γ/θμια το οποίο υλοποιούμε ωθεί καλοπροαίρετα μεν, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση. Αυτή δηλαδή, της γενναίας, άκριτης και ανέξοδης «ενίσχυσης» όλων, με συνέπεια η βαθμολογία να χάνει το νόημά της μέσα στο Σχολείο, παρόλες τις εξαιρέσεις.

Με όλα όσα ανέφερα, απώτερος μου στόχος είναι, ο βαθμός να σταματήσει να είναι το άγιο δισκοπότηρο για τον μαθητή όπως είναι στο παρόν, καθαρά βαθμοθηρικό, σχολικό περιβάλλον. Να σταματήσει επίσης να είναι μέσο τιμωρίας του. Ο κάθε μαθητής έχει το δικό του ρυθμό πρόσληψης της γνώσης και  αυτόν πρέπει να αξιολογούμε, βαθμολογώντας το τί προσέλαβε. Η τιμωρία απόρριψης λόγω βαθμολογίας, δεν προσθέτει τίποτε.

Ίσως χρειαστεί λίγος χρόνος προσαρμογής για να γίνει αντιληπτή ειδικά η πρόταση (Β) και τα αποτελέσματά της στους μαθητές και το περιβάλλον τους, που είναι (και ήταν πάντα) σημαντικός αποδέκτης αλλά και καταλύτης για την ευρεία αποδοχή της εκάστοτε εκπαιδευτικής πολιτικής. Με τον καιρό, από την εφαρμογή των παραπάνω προτάσεων, η αυτορρύθμιση αυτή του συστήματος θα:

·         βελτιώνει το επίπεδο των μαθητών που μέχρι στιγμής αδιαφορούν, μη ανοίγοντας ούτε μία φορά το βιβλίο, γνωρίζοντας ότι θα περάσουν μέσω μαγειρικής.

·         αποτιμά με ακρίβεια και αξιοκρατικά τις δυνατότητες του κάθε παιδιού, επιμελούς ή όχι, χωρίς να το αποκαρδιώνει αφήνοντάς το στην ίδια τάξη.

·         δίνει άμεσο χτύπημα στην παραπαιδεία που τόσο αγαπάμε να μισούμε, αλλά πότε δεν την αντιμετωπίζουμε.

·         ωθεί ανοδικά και στο σύνολό του, το κλίμα σε κάθε σχολείο, με αμέσως επόμενη αλλαγή, την ενίσχυση της διάθεσης στους εκπαιδευτικούς αλλά και την επιστροφή της φράσης «υπηρετώ την εκπαίδευση» στο λεξιλόγιό τους, αντί της «εργάζομαι σ’ αυτήν».

·         επαναφέρει, αντί του εκπαιδευτικά ανούσιου κυνηγιού της βαθμολογίας, το ρόλο του Δημόσιου Σχολείου β/θμιας εκπαίδευσης, ως παρόχου γενικών και ειδικών γνώσεων, κατάλληλων εφοδίων δηλαδή, για το μέλλον των μαθητών του, με ταυτόχρονο όφελος για το πορτοφόλι του γονέα που τόσο πολύ αναζητά, όπως όλοι, ένα αποδοτικό σύστημα.

Το σημαντικότερο όμως κέρδος όσων περιγράφω, είναι ότι θα συμβάλλουν στο να θεωρεί πλέον ο ίδιος ο μαθητής, ότι έρχεται να εκπαιδευτεί για προσωπικό του όφελος και δεν θα βλέπει το σχολείο ως:  "ένα κάτεργο, ένα εμπόδιο που πρέπει απλά να το ξεπεράσω γιατί ο πραγματικός κόσμος είναι εκεί έξω και το σχολείο με καθυστερεί ή με αποπροσανατολίζει"

(παραθέτω ατόφια λόγια πρώην μαθητή μου, με τα οποία στο υπάρχον σύστημα, δυστυχώς συμφωνώ).

Με ειλικρίνεια,
ΣΑΒΒΟΥΛΙΔΗΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΟΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Β/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Και ένα γκάλοπ για τους χρήστες του Facebook σε σχέση με την πρόταση του κειμένου,
στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.facebook.com/

Διαβάστε όλο το άρθρο...

Πηγή: Ανακοινώσεις AlfaVita