31/01/1996
04 50 ξημερώματα.Το στίγμα χάνεται και τρία παιδιά περνάν στην αιώνια μνήμη.
Το ήξεραν.Από τον απόπλου του σκάφους και τον λόγο του κυβερνήτη που απ τα μεγάφωνα της φ/γ πέρασε στην καρδιά τους.Χαιρέτησαν εν πλω τους συναδέλφους και τους άφησαν προσωπικά αντικείμενα.
04 50.Ολο το πλήρωμα περιμένει την διαταγή πυρός.Εχει κλειδωθεί κάθε στόχος σε παράμετρο βολής.
Ξέρουν πως οι τρεις χάθηκαν και είναι έτοιμοι για ό,τι εκπαιδεύονταν μια ζωή.Για την αγάπη τους στην πατρίδα.
05 25.Διαταγή απεμπλοκής και υπαναχώρησης.Δεν το πιστεύουν.Κλαίνε πάνω στα χειριστήρια που θα τους επέτρεπαν να αποδείξουν όπως ήθελαν οι ίδιοι,πως η λευτεριά δεν χαρίζεται και οι πρώτοι νεκροί απαιτούσαν δικαίωση.
Πέρασαν 23 χρόνια.Ας μην γράψουμε τι έγινε από τότε...
Η ζωή μας προχώρησε με τον καιρό.
Ομως.
Υπάρχουμε,γιατί εδώ και αιώνες,ο χρόνος σταμάτησε μαζί με την ζωή χιλιάδων που στο κρίσιμο λεπτό της νιότης τους έγραψαν την ιστορία μας.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.