Η απαξίωση των μαθητικών παρελάσεων, ως μέρος του σχεδίου αφελληνισμού της χώρας

Η απαξίωση των μαθητικών παρελάσεων, ως μέρος του σχεδίου αφελληνισμού της χώρας

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης

Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης

και Δημοσιογράφος

Εντύπωση πραγματικά... αλγεινήν μου επροκάλεσαν όλα τούτα τα οποία θεωρούμε και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο, ως «καθημερινότητα των παρελάσεων», οτι με λίγα λόγια συμβαίνει τα τελευταία χρόνια δυστυχώς όλο και πιο έντονα.

Μαθητές και μαθήτριες ευτελώς ενδεδυμένοι αναφορικά με την σημασία του γεγονότος το οποίο εορτάζουμε σε μιά Εθνική εορτή, καθηγητές «επιμελώς» ρακένδυτοι και αξύριστοι, καθηγήτριες οι οποίες θεωρούν πως αντί σε εκδήλωση τιμής και μνήμης, πραγματοποιούν βραδινή έξοδο, σχηματισμοί χωρίς ρυθμό και βήμα και όλα τούτα υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων απο ένα προβληματικό ψηφιακό δίσκο, εν ολίγοις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται περισσότερο ως μιά αναγκαστική «κοινωνική υποχρέωση».
Συνέλληνες, όλα τούτα δεν είναι διόλου τυχαία, δεν ημπορεί να είναι τυχαία αυτή η συνειδησιακή άλωση και το χάσιμο της πυξίδας ενός ολάκερου λαού , είναι αποτέλεσμα του εκφυλισμού μιάς σε σήψη κοινωνίας η οποία θεωρεί πως οτι μας συνδέει με το ένδοξο μας παρελθόν οφείλει να καταπέσει.
Πέρα ομως απο όλα τούτα τα οποία εμπνέουν τον καθημερινό μας αγώνα σε όσους ακόμη αγωνίζονται, ήτοι το ένδοξο παρελθόν, η τιμή στις προγονικές επιταγές και ο σεβασμός σε όσους αγωνιστηκαν για αυτόν τον τόπο, εδώ μιλούμε για πλήρη απαξίωση και έλλειψη σεβασμού προς νεκρούς και μάλιστα ήρωες.Όλα στον βωμό της ψευδοελευθερίας λοιπόν ; 
Ας μας προβληματίσει τούτο το ερώτημα την ώρα που ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών, διότι ο χειρότερος εχθρός στέκει πολλές φορές απέναντι μας στον καθρέπτη. Οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη τιμών, έμεις έχουμε ανάγκη παραδειγματισμού απο την ζωή και τον ηρωικό θάνατο τους για ιδανικά.