Παρέμβαση για πολυνομοσχέδιο : Ουκ εν τω πολλώ το εύ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS

Δυστυχώς όταν και η παραμικρή πτυχή του εκπαιδευτικού συστήματος στην Αβάθμια και Ββάθμια ελέγχεται και καθορίζεται από την κεντρική κυβέρνηση (δηλαδή με ίχνος αποκέντρωσης) αναγκαστικά θα πάμε σε ένα νομοσχέδιο 238 σελίδων που καθορίζει ακόμα και το τι χρώμα γομολάστιχες επιτρέπονται.

Από την άλλη πλευρά, τα ΑΕΙ βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα: η νομοθεσία σχετικά με αυτά είναι εγκληματικά ελλειπής - ακόμα και ο αποκεντρωμένος, αυτόνομος και 'αυτοδιοίκητος' ισχύων Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας  π.χ. του ΑΠΘ είναι ολιγοσέλιδο ΦΕΚ του 2000 και δεν καθορίζει με σαφήνεια καμία πειθαρχική διάταξη, με βάση την οποία θα μπορούσαμε να αποφύγουμε για παράδειγμα έξι εισαγγελικές έρευνες για κορωνοπάρτι (βέβαια αυτά δεν τα μετράει η PISA ούτε οι διεθνείς κατατάξεις).

Φοβάμαι ότι συζητώντας στη Βουλή για τις 238 αυτές σελίδες θα βλέπουμε τα δέντρα και δεν θα δούμε το δάσος, δηλαδή δεν θα απαντηθεί το ερώτημα αν συναινούμε και οι 300 εν έτει 2021 στο ότι είναι απαραίτητο να γίνει μια αρχή, αλλιώς θα "λιβανίζουμε" όλοι τα γένια μας με "αρχιεπίσκοπο" το κάθε συνδικαλιστικό όργανο ή το κάθε κόμμα. Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι το δάσος καίγεται. Και στο δάσος αυτό συχνάζουν τα δικά μας παιδιά και εγγόνια.

Η πρότασή μου: Δύο Νομοσχέδια σε δύο φάσεις: Το πρώτο να είναι ολιγοσέλιδο, παραθέτοντας μόνο τα θέματα Αρχής και Στρατηγικής, στα οποία να συμφωνήσουμε όλοι (δηλαδή το "γιατί"). Το δεύτερο να καθορίζει τις λεπτομέρειες, δηλαδή το ποιος, το τί και το πώς αξιολογεί. Αν το πρώτο νομοσχέδιο δεν περάσει, να αφήσουμε και τα δύο για την επόμενη γενεά. Αλλιώς θα απομείνουν να ισχύουν οι διατάξεις που καθορίζουν πόσες γομολάστιχες και ποίου χρώματος επιτρέπονται.