Το Ελληνικό μπάχαλο, που σκοτώνει. Πως φτάσαμε στις δραματικές απώλειες τόσων ανθρωπίνων ζωών.

Του ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ΧΑΝΙΩΤΗ

Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές από τις πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική είναι απίστευτες και δυσανάλογες ακόμη και σε σχέση με το μεγάλο μέγεθος της φωτιάς. Δεν είναι απώλειες πυρκαγιάς. Είναι απώλειες πολέμου. Μόνο αν η χώρα μας είχε εμπλακεί σε πολεμική σύγκρουση θα μπορούσε να κατανοήσει κανείς αυτό το μέγεθος των απωλειών.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους.
Ναι, οι καιρικές συνθήκες ήταν καταστροφικές. Οι άνεμοι που έπνεαν στη περιοχή ήταν οι πλέον κατάλληλοι για να βοηθήσουν τη φωτιά να κάψει ανθρώπους, ζώα και περιουσίες.
Το πως μπήκε η φωτιά πρέπει να το βρουν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Πόσω μάλλον, αν έχει δίκαιο ο πρωθυπουργός για τους υπαινιγμούς που διατύπωσε και τις υποψίες για την πιθανότητα εμπρησμών.

Από κει και πέρα όμως το μέγεθος της καταστροφής και ιδιαίτερα των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές δεν θα ήταν αυτό, αν δεν είχε μεσολαβήσει το κραυγαλέο Ελληνικό μπάχαλο.
Συντονισμός ανύπαρκτος, ενημέρωση των κατοίκων από τις αρμόδιες αρχές κάτω του μηδενός, κινητοποίηση υπηρεσιών και αρμοδίων δυνάμεων αργοπορημένη. Γιατί, για παράδειγμα, δεν ζητήθηκε νωρίτερα η συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων; Γιατί δεν παρενέβησαν οι ειδικά εκπαιδευμένες μονάδες του Στρατού από την αρχή για να βοηθήσουν και να απεγκλωβίσουν πολίτες;
Είναι ξεκάθαρο ότι οι ηγεσίες των αρμοδίων υπηρεσιών υποτίμησαν τον κίνδυνο από την πυρκαγιά στις πλαγιές της Πεντέλης, που πήγαινε προς τη θάλασσα. Και έριξαν όλα τα μέσα που είχαν στη πυρκαγιά στην Κινέτα. Όταν, λοιπόν, διαπίστωσαν ότι η πυρκαγιά στην Πεντέλη είχε ξεφύγει κατά πολύ ήταν αδύνατο πλέον να πετύχουν τον έλεγχό της. Έπρεπε αμέσως να δώσουν εντολή εκκένωσης των παραλιακών οικισμών, όπως το μαρτυρικό πλέον Μάτι, το οποίο η πυρκαγιά εξαφάνισε από το χάρτη.
Η εντολή αυτή έπρεπε να είχε δοθεί εγκαίρως και να είχε οργανωθεί με πλωτά μέσα ο απεγκλωβισμός των κατοίκων από τις παραλίες, γιατί εκεί υπήρξαν τα περισσότερα θύματα, στην προσπάθεια τους να ζητήσουν καταφύγιο στη θάλασσα.
Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε. Την ώρα που οι άνθρωποι καιγόντουσαν στο Μάτι επικρατούσε μία πρωτοφανής αμηχανία στις αρμόδιες υπηρεσίες. Καμία εντολή για εκκένωση των οικισμών. Και πολύ αργά, πάρα πολύ αργά, η κινητοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού για βοήθεια προς τους εγκλωβισμένους στις παραλίες.
Το Ελληνικό μπάχαλο σε όλο του το μεγαλείο. Ένα κράτος –φονιάς, που ξέρει με συστηματικό και πονηρό τρόπο να ξεζουμίζει τους πολίτες για φόρους και εισφορές. Και να τους παίρνει τα σπίτια όταν οι πολίτες δεν έχουν να πληρώσουν.
Πόσο ανταποδοτικοί όμως είναι αυτοί οι φόροι; Όταν το κράτος-φονιάς δεν μπορεί να προστατέψει, στοιχειωδώς, ούτε τις ζωές και την ανθρώπινη υπόσταση των πολιτών του;
Τα συμπεράσματα δικά σας…
europost.gr