ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ! (ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΜΑΛΙΑ ΠΕΡΠΕΡΙΔΟΥ)

 

Αυτό είναι το χωριό μου. 
Έτυχε και δεν είχα εκεί παρά μόνο μία προγιαγιά -την θρυλική Πελαγία- και κάποιους

λίγους συγγενείς. Ωστόσο, εκεί περνούσα τις Κυριακές τις παιδικής μου ηλικίας, όταν ο πατέρας μου έπαιζε τέρμα στην ομάδα του χωριού, την Δόξα Αναργύρων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της κερκίδας με τις μαυροφορεμένες γιαγιάδες, που έτρωγαν τα σποράκια τους παρακολουθώντας το ματς. Τις φωνές τους στους παίκτες και τα συνθήματα, όπως το φοβερό "παίξον και θα τηγανίζοσαμπριζόλας". Είναι το χωριό από το οποίο, λόγω της ιδιορυθμίας των κατοίκων του, αφαιρέθηκαν από το όνομά του οι Άγιοι και έμεινε το όνομά του Ανάργυροι.
Τώρα, μετά από 20 χρόνια ταλαιπωρίας των κατοικών από τη ΔΕΗ, που υποσχόταν την μετεγκατάστασή του, ανοίγει η γη να το καταπιεί και γίνεται ακόμα πιο μυθικό σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποια ιστορία της Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας.
Και οι κάτοικοί του, που βιώνουν αυτή τη στιγμή μία απίστευτη ταλαιπωρία, έχουν επιπλέον και την αίσθηση του ξεριζωμού, όπως οι πρόγονοί μας από το Καρς του Πόντου. Ταυτόχρονα όμως λυπούνται βαθειά γνωρίζοντας οτι ακόμα κι όταν δωθούν οι αποζημιώσεις ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του, θα αγοράσει το διαμερισματάκι του στην Πτολεμαϊδα και τελικά χωριό σαν κι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να ξαναϋπάρξει.

ΑΜΑΛΙΑ ΠΕΡΠΕΡΙΔΟΥ