Ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης, κατά τη σημερινή ομιλία του, από το βήμα της Βουλής, για το πολυνομοσχέδιο, αναφέρθηκε στην ακόλουθη προσωπική ιστορία του:

Πολύ σύντομα, η ιστορία αυτή, είναι η ιστορία που αφορά τον καθένα και την καθεμιά σας λίγο πολύ, το έχουμε βιώσει όλοι.

Όταν συνέχισα,  τις σπουδές μου μετά το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, στην Αμερική, ένας συγγενής μου, μου είχε δώσει μία φωτογραφία.

Και στη φωτογραφία αυτή ήταν ο συνονόματος παππούς μου με τα αδέρφια του, στην Αρεόπολη, το 1934.

Και ήταν τέσσερα ξυπόλητα παιδιά.

Και προσπαθούσε χοντρικά να μου πει το πρόσωπο που μου έδωσε, συγκινησιακά φορτισμένα, μου είπε και να το ανοίξω στο αεροπλάνο, δες το άλμα που κάνει η κάθε οικογένεια στην Ελλάδα, πώς από τον ξυπόλητο παππού σου στην Αρεόπολη, εσύ πας να σπουδάσεις σε μία άλλη ήπειρο, εμείς δεν είχαμε καν επισκεφθεί την Αμερική οικογενειακώς, και σκεφτόμουν αυτό το πράγμα.

Και δεν σας κρύβω, με συγκινούσε.

Και έτυχε να αναφέρω λοιπόν, ότι δείτε πόσο μεγάλη απόσταση έχει καλύψει αυτή η χώρα, ας πούμε, μετά τον πόλεμο, τα εγγόνια των ξυπόλητων παππούδων να μπορούν να πάνε και να συνεχίσουν οπουδήποτε θέλουν, είτε σπουδές είτε δουλειά, είτε  ο,τιδήποτε.

Αυτή είναι μία συνθήκη που αφορά τον καθέναν και την καθεμία σ’ αυτήν την αίθουσα, αυτό το μοιραζόμαστε.

Είναι η κοινωνική κινητικότητα η οποία παρήχθη κυρίως από την εκπαίδευση.

Είναι ο μηχανισμός, μέσω του οποίου η κάθε οικογένεια πέτυχε κάτι καλύτερο για τον εαυτό της.

Το θέμα είναι ότι ο τρόπος που αυτό εξελίσσεται μέσα στο χρόνο είναι οφείλει να αλλάζει.

Στη γενιά των γονιών μου αρκούσε το ένα πτυχίο.

Όταν εγώ μπήκα στο πανεπιστήμιο ήταν το ένα μεταπτυχιακό.

Τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, θα είναι σε αυτόν τον κόσμο ή σε ένα κόσμο που θα πρέπει συνεχώς να εξελίσσονται, να κάνουν πολλές καριέρες, άλλα πράγματα;

Οι στόχοι είναι ίδιοι, τα μέσα αλλάζουν! Και έτσι, μαζί τους, πρέπει να αλλάζουμε κι εμείς.

Δεν υπήρχε περίπτωση να ήμουν σε αυτό το βήμα (της Βουλής) αν δεν φανταζόμουν τους ανθρώπους σ’ αυτή τη φωτογραφία σήμερα, από κει που είναι, να χαμογελάνε.